Geachte vertegenwoordigers van de Nederlandse Vereniging ter Bescherming van Dieren, oftewel de Dierenbescherming.

Laat ik beginnen met vermelden dat ik veel respect heb voor uw ware veldwerkers, de collectanten die door weer en wind dwalen om wat geld op te halen voor de dieren. De vrijwilligers die binnen de ook onder uw auspiciën opererende asielen door weer en wind de honden uitlaten en ieder ander die zich vanuit hart en ziel inzet om daadwerkelijk hulp te bieden aan dieren die dat nodig hebben. En toch heb ik een beleefde, maar dringende vraag aan u. Wanneer gaat uw aandacht én handelen nu eens uit naar de underdogs?

Want hoe triest is het gesteld voor de groep honden die het vanwege de stressvolle omstandigheden erg moeilijk hebben binnen de asielen. Niet zelden betreft dat de rasgroepen die een plaats wisten te veroveren op de Hoog Risico-lijst. Met name, maar zeker niet uitsluitend, de Staffordshire Terriër. Wanneer gaat u eens op de juiste wijze inspelen op voorziening speciale behoeftes van deze honden?

In het verleden is al gebleken dat u heeft nagelaten om te anticiperen op de specifieke behoeften van alle tot deze rasgroep behorende honden. En dat terwijl ze in aantal zorgwekkend toenemen. Door het vasthouden aan de klassieke asielsetting raken deze honden vaak in de problemen, en niet zelden leidt dat tot een doodsveroordeling vanwege vermeende onherplaatsbaarheid. Ook worden daarbij termen als ‘onhoudbare mentale status’ en ‘het dier zijn rust gunnen’ niet geschuwd. Maar het is aan de ware dierbeschermde mens om omstandigheden te creëren waarin, ook gedurende een opvangperiode, deze dieren nog tijdens het leven hun rust mogen vinden. Want slechts vanuit die positie kan naar waarheid worden geobserveerd.

Het kan en mag u niet zijn ontgaan dat deze groep honden totaal niet functioneert door enorme hoeveelheden prikkels vanwege de aanwezigheid van andere honden, veel wisselende verzorgers en weinig tot geen mogelijkheid tot uitlaatklep voor hun grote hoeveelheid aan energie. Momenteel is de situatie zo dat veel asielen ze per definitie al niet meer aannemen omdat ze lastig te herplaatsen zijn of omdat men zich realiseert dat dergelijke honden tijdens hun verblijf vaak verslechteren qua gedrag. En juist de ommekeer qua verslechtering in gedrag en herplaatsbaarheid is iets waar u zich persoonlijk voor in zou kunnen én moeten zetten. De Nederlandse Dierenbescherming beschikt over riante middelen om al het wenselijke ten uitvoer te kunnen brengen. Nu nog de motivatie.

In het verleden heeft u al eens laten weten dat u voor wat betreft opvang, beoordeling en al dan niet herplaatsen en zelfs euthanasie vertrouwt op de expertise van de professionals die de onder uw auspiciën opererende asielen uitbaten. En dat is geheel onterecht! In de eerste plaats moeten ook zij het zien te redden met de hen ter beschikking staande faciliteiten die in beginsel voor dit soort honden ontoereikend zijn. In de tweede plaats hebben zij een business te runnen want een asiel is en blijft een commerciële instelling, die bij voorkeur minimaal zelfbedruipend is in huisvesting en personeelskosten. Medewerkers hebben daarbij ook nog eens te maken met een bestuur en een beslissing op leven en dood is gemakkelijker te maken vanuit een bureaucratische positie. Daarbij moet binnen een groot aantal asielen ook nog eens de veiligheid van de gesubsidieerde medewerkers met een beperking kunnen worden gegarandeerd. Het willen verkrijgen van een karakteranalyse van een stressgevoelige hond is onder de stressvolle asielomstandigheden niet realistisch en een gedragstest blijft een momentopname. Uw jaren geleden ontsproten idee, wat inmiddels allang in de vergetelheid lijkt te zijn geraakt, om een trainingscentrum op te starten voor deze rasgroepen was al bij voorbaat gedoemd te mislukken. De omstandigheden aldaar zouden in de praktijk maar minimaal verschillen van de huidige asielomstandigheden. En het roer moet juist radicaal om.

‘Ik weet dat ze geen makkelijke honden zijn’

Ik ben de laatste om te zeggen dat de ‘breedbekkikkers’ makkelijke honden zijn. Er is veel controverse omtrent hun veiligheid binnen onze maatschappij. Iedereen is bekend met de vreselijke berichten in het nieuws over aanvallen door deze groep honden waarbij mensen en dieren zeer ernstig verwond zijn, of nog erger. Daar mogen we onze ogen niet voor sluiten. Daarom juist lijkt het mij zo noodzakelijk om het houden en herplaatsen van deze honden in goede banen te leiden.

Want wat gebeurt er met de honden die voor afstand worden aangeboden, maar geweigerd worden?

Zou het mogelijk zijn dat zij van hand tot hand gaan, o.a. via Marktplaats, en hierdoor de stabiele omgeving die zij juist zo hard nodig hebben, moeten ontberen? Het gebeurt ook zeer regelmatig dat er een breedbekkikker zwervend op straat wordt aangetroffen en er niemand is die de hond komt claimen. Zou dit te maken kunnen hebben met het feit dat ze geweigerd worden? Wat denkt u? Of dat zoveel van deze honden, gezond en wel, ter doding worden aangeboden bij dierenartsen. Ik ben reuze benieuwd naar uw eerlijke, oprechte gedachten daarover. Het blijft, over dit onderwerp namelijk akelig stil van uw zijde.

Ik weet dat u noch de asielen de veroorzakers zijn van dit probleem. Dat door gebrek aan beleid vanuit de overheid en/of de implementering hiervan het probleem steeds grotere proporties aanneemt. Ondertussen wordt er veel en vaak ondeskundig raak gefokt met deze honden, die toch ook vele liefhebbers achter zich hebben. Dat de breedbekkikkers enkel goed en veilig functioneren met een gedegen socialisatie en een stabiele omgeving wordt echter vaak vergeten. Als een dergelijke hond deze voorwaarden ontbeert en hierdoor problematisch gedrag vertoont, helpt het hem niet dat hij zeer krachtig en atletisch is en daardoor voor veel mensen moeilijk te hanteren. Maar laten we ook niet vergeten dat veel van deze honden met veel plezier en verantwoordelijkheid gehouden wordt. Het kan dus zeker wel. Feit blijft echter dat de breedbekkikkers om de verkeerde redenen een grote aantrekkingskracht hebben op de verkeerde mensen. Naar mijn mening zou de overheid een grotere rol moeten en kunnen spelen in het houden van deze honden. Ik denk aan vergunningen om te mogen fokken en een bewijs van goed gedrag én bewezen kennis en ervaring over ras gerelateerd gedrag om een breedbekkikker als huisdier te mogen houden. Momenteel grijpt justitie uitsluitend in als een hond al op dergelijk wijze ontspoord is, wanneer hij slachtoffers heeft gemaakt.

U bent de Dierenbescherming. Speciaal in het leven geroepen en onder andere gefinancierd door de ware dierenliefhebbers, maar ook door de overheid voor datgeen wat uw titel omschrijft. Een begrip in Nederland. In de uitzending van Editie NL op 9 oktober jl. deed één van Uw medewerkers de uitspraak dat het een verhaaltje is dat er honden worden gedood om niet-medische redenen in de Nederlandse asielen en dat iedere hond ‘een eerlijke kans’ krijgt. Maar het is maar net wat u onder een eerlijke kans verstaat.

Een éérlijke kans zou inhouden dat de hond verblijft op een manier waarbij zijn gedrag, en dan doel ik met name op de diergerelateerde agressie, niet onophoudelijk wordt geprikkeld. Dat is mogelijk door relatief eenvoudige aanpassingen van de verblijven. Verder beogen we begeleiding van de hond door een vaste vertrouwenspersoon met inlevingsvermogen. Kortom, omstandigheden die de hond niet constant overweldigen. Dit kost geld, maar de maatschappelijke draagkracht inzake dierenwelzijn is groot, waardoor u over voldoende financiële middelen beschikt.

En wat betreft uw bewering dat het slechts een verhaal is dat gezonde honden worden gedood kan ik zeggen dat deze verhalen een beschrijving zijn van de werkelijkheid. Het klopt dat een asiel nooit op de website zal vermelden dat een dier is gedood vanwege agressief gedrag. Maar dat wil zeker niet zeggen dat dit niet gebeurt. Er bestaat ook binnen de Dierenbescherming niet eens iets als een euthanasiebeleid, zelfs geen meldingsplicht. Een dier is geheel afhankelijk van de handen waarin het terecht komt, ook binnen de asielen. En steeds vaker blijken dat voor het dier dus de verkeerde handen te zijn. Het is aan u om dit een halt toe te roepen. Maar ook om openheid van zaken te geven. Zeker wanneer een euthanasie op harde feiten is gebaseerd, zou een dergelijk eerlijk bericht in ieder geval nog wat aandacht geven aan de dood van een hond die in zijn leven zeer waarschijnlijk juist die aandacht, liefde en verantwoordelijkheid moest ontberen die hem het leven hadden kunnen redden. Het zou in ieder geval meer bewustwording teweeg kunnen brengen bij dierenliefhebbers.

Big Smile Project

Omdat niemand iéts doet hebben wij, een groep vrijwilligers uit onder meer de asielen en Stichting Dier & Project de werkgroep Big Smile Project in het leven geroepen.
Wij willen een opvang na opvang realiseren voor juist deze honden, die niet gedijen in een asiel. Wij willen de honden zonder tijdsdruk opvangen om tot rust te komen, uitvoerig en langdurig te observeren en begeleiden alvorens ze al dan niet te herplaatsen bij mensen die ervaren en deskundig zijn in het houden van breedbekkikkers en/of door ons zijn bijgeschoold.
Dit alles kost veel geld maar wij zijn hoopvol dat dierenliefhebbers ons gevoel van urgentie en noodzaak (h)erkennen. Ik kan u beloven dat, mocht een hond te onbetrouwbaar of te gevaarlijk blijken en niet op gelukkige wijze tot zijn natuurlijke dood bij ons kan verblijven, dat wij het absoluut en duidelijk zullen verkondigen dat wij een hond hebben gedood om niet-medische redenen. Wij hopen dit nooit te hoeven doen maar wij zijn wel realisten en voelen de verantwoordelijkheid die wij op ons nemen op onze schouders drukken. Wij wél.

Maaike van Rooy
Big Smile Project

Meer weten? Big Smile Project
Helpen? Doneeractie

Lees de reportage over het Big Smile Project in Hart voor Dieren