Er zijn veel ziektes die je van buitenaf niet kunt zien aan een hond. Een bloedanalyse bij de dierenarts helpt om ze te vinden voordat ze te ver zijn gevorderd. Af en toe bloedprikken is dus geen slecht idee.

Bij diarree en braken, verslapping, ongewone gewichtstoename of afvallen, koorts en veel andere ziektesymptomen, die niet direct aan een specifieke ziekte kunnen worden toegeschreven, zal de dierenarts waarschijnlijk een kleine – en misschien later een uitgebreidere – bloedtest bij een hond doen door middel van bloedprikken. De afzonderlijke componenten van het bloed zijn namelijk een gids voor veel interne ziekten, ook in vroege stadia. Zo’n bloedtest wordt vaak ook gedaan voordat een dier onder narcose gaat. Omdat de samenstelling van het bloed door voedsel aanzienlijk kan veranderen, moet de hond nuchter zijn wanneer het bloed wordt afgenomen.

Wat wordt er getest?

Er zijn normwaarden voor alle bloedbestanddelen die de dierenarts gebruikt (zie onderaan). Elke waarde die duidelijk afwijkt, duidt op een stoornis in het lichaam van de hond. Te weinig rode bloedcellen zijn altijd een alarmsignaal en kunnen, als ook de bloeddikte en het rode bloedpigment laag zijn, duiden op bloedarmoede. Dit kan weer veel verschillende oorzaken hebben, die de dierenarts dan nader moet onderzoeken. De witte bloedcellen zijn verantwoordelijk voor de afweer tegen ziekten. Als zij sterk toenemen, duidt dit op een ontsteking in het lichaam. Dit kan een infectie zijn, maar het kan ook een aandoening zijn van een orgaan.

De in het bloed opgeloste chemische stoffen zitten in het bloedplasma, bijvoorbeeld bloedsuiker, eiwitten, cholesterol, fosfor, calcium en elektrolyten zoals natrium en kalium. Ook deze componenten kunnen worden vergeleken met de standaardwaarden.

Omdat er een permanent biochemisch proces plaatsvindt in het lichaam, waarbij vet, eiwitten, suiker en andere voedingsstoffen in de inwendige organen worden opgeslagen, verwerkt of afgebroken door bepaalde enzymen, duiden abnormale waarden op een verstoorde stofwisseling.

Als bijvoorbeeld de nieren niet meer goed werken, stijgen de creatinine- en fosforgehaltes in het bloed, omdat beide via de nieren worden afgebroken. Bij diabetes mellitus is de bloedsuikerspiegel te hoog, bij leveraandoeningen is deze doorgaans aanzienlijk laag. Een te hoog cholesterolgehalte duidt op lever- of nierproblemen, maar kan ook een aanwijzing zijn voor een traag werkende schildklier.

Wat zegt het bloedbeeld?

Een groot bloedbeeld – ook wel differentiaal bloedbeeld genoemd – wordt ingezet als het kleine bloedbeeld een afwijking vertoont in de leukocytenwaarde. Vervolgens worden de individuele celtypen van de witte bloedcellen nader onderzocht; hun rijpheid, waaruit blijkt of een ontsteking acuut wordt bestreden of dat het om een chronische ziekte of een allergische reactie gaat. Het grote bloedbeeld is daarom niet groter dan het kleine, alleen specifieker.

Hoe volgt de diagnose?

De bloedwaarden geven de dierenarts een instrument in handen om de geïdentificeerde aandoeningen nader te onderzoeken. Ze laten echter alleen zien dat bepaalde orgaanfuncties verstoord zijn. Er zal vaak nader onderzoek nodig zijn, zoals bloeddrukmeting of hart- of longfunctietesten, om de arts een beter beeld te geven. De dierenarts kan de meest betrouwbare diagnose stellen als hij de nieuwe en eerdere laboratoriumwaarden kan vergelijken. Het is daarom belangrijk om regelmatig een bloedtest te laten doen. Op deze manier kunnen ziekten heel vroeg worden herkend en wordt hun proces vertraagd of zelfs stopgezet.

Normale bloedwaarden:

* Erytrocyten (rode bloedlichaampjes): 5,5–8,5 miljoen per microliter bloed

* Leukocyten (witte bloedlichaampjes): 6.000–12.000 per microliter bloed

* Trombocyten (bloedplaatjes): 150.000–500.000 per microliter bloed

* Hematocriet (bloeddiktewaarde in procent): 44–52 %

* Hemoglobine (rode bloedkleur, gram per liter): 150–190

Dit artikel verscheen in Hart voor Dieren 8.2020

Ook interessant voor jou:
Heeft mijn hond chronische pijn?
Verzorgingstips voor de oude hond