Voor Snow was ik meer dan een jaar vrijwilliger bij een organisatie die powerbreeds herplaatsen. Van een screening van de hond, tot een thuisbezoek bij kandidaat adoptanten.  Afstand en adoptie bijstaan. Zelfs een nabezoek werd gedaan. Op zich best allemaal leuk en boeiend, leek mij. Mooier had geweest dat je mensen zou kunnen bijstaan alvorens ze overwegen hun hond weg te doen.

Toen ontmoette ik Snow. Een prachtige witte Staffordjongen van maar enkele jaartjes jong. Hij werd eerder afgestaan, en bracht verder zijn tijd door bij een opvanggezin. Die mensen hadden het allerbeste met hem voor, maar beschermden hem net iets te veel voor zijn omgeving.
Door de verplaatsing werd hij danig overprikkeld en gestresst, waardoor hij zijn staart achterna ging. Daarom werd ook besloten een deel van zijn staart te amputeren, zodat hij zich niet meer zou verwonden en het najagen hopelijk zou ophouden. Niets was minder waar. Zelfs toen nog begon hij als een dolle rondjes te draaien wanneer het hem allemaal te veel werd.

Een therapeut bracht een bezoekje. Heel wat goede tips werden geadviseerd.  Maar… wanneer hij zou gaan staartjagen, werd hen het advies gegeven om Snow vast te binden aan een paal, en dat hij het zodoende zelf moest uitzoeken. Nogal vreemd advies, vond ik. Gevolg: er werd niets meer gedaan met deze jongen. Geen leuke uitstapjes meer. Enkel wat spelen in de tuin.

De dag dat ik de aspirant adoptanten mocht bijstaan, wat overigens heel leuke en lieve mensen waren, was het de eerste keer dat ik Snow mee kon begeleiden in deze ontmoeting.  Bezoek vond hij uiteraard ook erg spannend, maar door hem eventjes aan te halen had hij door dat zijn staart hem niet zou helpen. Toen zag ik een heel lieve, onzekere jongen, die in het verleden al zo misbegrepen werd dat het minste prikkeltje hem al triggerde. Meer dan waarschijnlijk vond hij deze manier van uiting dan ook maar meer dan normaal, omdat hij nooit bijgestaan werd in die stressfactoren.

Bij een ontmoeting hoort uiteraard ook een wandelingetje.  Snow was dit duidelijk niet meer gewend en ging met zijn nieuwe ‘mama’ aan de haal. Toen ik de lijn overnam en we eventjes enkele metertjes verder waren, wist hij weer hoe het moest. En zelfs dat gaf hem plots een veiliger en zekerder gevoel. Meteen had ik door dat hij erg veel potentieel had, en erg gericht was op een zachte maar duidelijke begeleiding. Adoptanten nog enkele richtlijnen gegeven, contract getekend: Snow had eindelijk een nieuwe thuis!

Het koppel ging uit elkaar

We gingen elkaar op de hoogte houden. Dagen, zelfs weken had ik een goed contact met de adoptanten.  Ik bleef op de hoogte hoe goed hij het daar deed, af en toe vroegen ze ook om raad.  Een fijn gevoel gaf me dat. Maar vooral: Snow had eindelijk een goede thuis waar ze het beste met hem voor hadden. Tot op een dag… het koppel brak met elkaar, en Snow achterbleef bij zijn ‘mama’.  Beide zaten in zak en as.  Verdrietig en eenzaam. Want zijn ‘papa’ ging alle dagen met hem op wandel en bracht hem zoveel bij dat hij niet meer overprikkeld raakte. Zelfzekerder werd, en enkel oog voor zijn baasje had. En ineens zat hij daar… in de steek gelaten door zijn begeleider, naar wie hij enorm opkeek.

De bazin was ook erg onzeker geworden, en dat voelde hij meer dan waarschijnlijk aan. Ik mocht geen contact meer hebben met de dame in kwestie, dus liet alle contact aan de organisatie over. Op advies werd toen een gedragstherapeute langs gestuurd. Na de tweede week haalde hij, zomaar “uit het niets”, uit naar een vriend die op visite was. Om welke reden werd mij niet verteld. De organisatie ging in overleg met de adoptante en de therapeute. Haar advies: ‘Laat hem maar best inslapen dan. Hij zal waarschijnlijk iets in zijn koppie hebben gekregen.”

Zonder enig medisch onderzoek werd abrupt het leven beëindigd van een overgevoelige jonge hond, die keer op keer misbegrepen werd. Voor mij kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel.
Dit was een van de redenen waarom ik niet langer meer de motivatie vond om zulke honden te herplaatsen. Mensen verwachten haast een kant-en-klare hond. En wanneer zij falen in het opvangen van al zo’n misbegrepen ras, ze er zelf geen kant mee op kunnen, draaien ze gewoon weer verder mee in deze wegwerpmaatschappij, en volgt vaak de ter dood veroordeling.

Wendy van der Auwera
Big Smile Project

Meer weten? Big Smile Project
Helpen? Doneeractie

Lees de reportage over het Big Smile Project in Hart voor Dieren