Het Big Smile Project biedt opvang voor zogenaamde hoog-risico honden die in opperste nood verkeren. Zonder hulp van buitenaf wacht hen een spuitje. Vanaf nu kun je elke week een blog lezen op onze website van een van de vrijwilligers van het broodnodige project over de werkzaamheden, de honden en de voortgang.
Tip: Lees ook Hart voor Dieren uitgave 10.2018, want daarin staat een uitgebreide reportage over Big Smile. Dit nummer is online te bestellen via deze link.
In het jaar 2011 kregen we een telefoontje van een politieagent. Een vader had tijdens het uitzetten van een speurtocht ter ere van een verjaardagspartijtje van zoonlief, een aan een boom gebonden hond gevonden. Op dat moment verbleef de hond op het desbetreffende politiebureau. Van de uitgelezen chip waren de gegevens niet up to date en de inmiddels 10-jarige Stafford stond vanaf pup geregistreerd op naam van een inwoner van Rotterdam die beweerde nooit een hond te hebben gehad. Vervolgens had de agent een groot aantal telefoontjes gepleegd naar diergerelateerde welzijnsorganisaties, maar de hond bleek nergens welkom. Nu diende hij de van hogerhand bepaalde strategie op te volgen en de hond zou worden gedood. De dierenarts die het doodvonnis moest voltrekken was al gecontacteerd en wij waren echt de allerlaatste poging om het dier nog een kans op leven te bezorgen.
Vastgebonden aan een boom
Agenten hebben ook een hart en sommige beschikken zelfs over een groot dierenhart. We hebben opvang toegezegd en de hond opgehaald. Die verbleef op dat moment in een soort van fietsenhokje, waar ik me op de knieën in moest begeven om het dier tot actie te bewegen. De oogopslag en de lichaamstaal van een Stafford verschillen vaak van die van de honden die normaliter in onze opvang verblijven. Wie A zegt moet ook B zeggen en uiteindelijk verlieten wij samen probleemloos het bureau. Op zo’n moment breekt niet alleen het uur van de waarheid aan maar begint een observatieperiode die ons meer vertelt over verleden en toekomst van de hond. Hij kreeg hier de naam Boom, hij was immers vastgebonden en achtergelaten aan een boom en hij was ook een boom van een hond. Gaandeweg werd duidelijk dat we één van de meest vredelievende honden in handen hadden die een mens zich maar wensen kan. Uiteraard met wat rasgerelateerde eigenschappen, waarmee we rekening hielden. Hij werd getriggerd door ongecastreerde reuen en (Duitse) herders behoorden überhaupt niet tot zijn favorieten. Zijn liefde voor katten is tot op de dag van vandaag onovertroffen, en alles en iedereen op twee benen werden door hem geadoreerd. En dat terwijl het verdriet over alles wat hem ooit was aangedaan gewoonweg voelbaar was door zijn oersterke mime.
“Net als mensen zijn dieren individuen en moeten ze onafhankelijk en onbevooroordeeld worden beoordeeld.”
Boom werd een bofkont
Na maanden van opvang ontfermde een medebestuurslid van Dier en Project zich over hem en binnen de veiligheid van haar hart en huis ontplooide hij zich tot ‘best compagnon ever’. Gedurende de daarop volgende jaren kwam zijn verleden ook nog aan het licht. Want Boom en zijn mens liepen gedurende de wandeling zomaar één van zijn voormalige eigenaren tegen het lijf. Boom was uiteraard niet zijn echte naam. De hond was door een drugsgerelateerde inval en het daarbij behorende lik-op-stuk-beleid ooit in handen van justitie beland en in een asiel terechtgekomen. Van daaruit herplaatst bij iemand die hem weer van de hand had gedaan, of wellicht zelf aan die boom had achtergelaten. Natuurlijk had bij opvang in het asiel en herplaatsing de overschrijving registratie van de chip nooit achterwege mogen blijven. Maar helaas gebeurt dat vaker. Daarom pleiten we ook voor een verplichte registratie die uitsluitend gerealiseerd kan worden indien men de laatst geregistreerde eigenaar aansprakelijk mag stellen voor de hond in kwestie. Slechts bij overschrijving van registratie krijgt men dan een soort van vrijwaringsbewijs in handen waardoor eerdere aansprakelijkheid vervalt. Boom werd een bofkont! Hij mocht zijn resterende jaren slijten als volwaardig en zeer gewaardeerd familielid binnen een uitermate diervriendelijke setting. Spreekwoordelijk op ‘handen gedragen’ door een immense dierenvriend die echter niet over speciale Stafford-kennis beschikt maar die bereid was te luisteren naar wijsheden, gedragingen vanuit het dier zelf. De vaker voorkomende specifieke rasgerelateerde karaktereigenschappen. Zo was ook hij geen goede teamspeler met betrekking tot mens-hond spelletjes. Ondanks zijn leeftijd werd zijn ‘overdrive’ nog licht geraakt in deze en tennisballen, stokken en flostouwen waren gedoemd te sneuvelen zodra hij daartoe de gelegenheid kreeg. We hoeven niet te raden naar zijn lot indien de agent van dienst niet zo volhardend was geweest, niet de moeite had genomen om tientallen telefoontjes te plegen in de ultieme poging om een lief dier geen onnodige, anonieme, vervroegde dood te laten sterven. Nu heeft Boom op respectabele leeftijd, in de armen van de dame die hem liefhad zijn laatste adem uit mogen blazen en ligt hij begraven waar zijn reserve-leven begon. Hier in de opvang.
Dieren zijn individuen
Het verleden van Boom en zijn onnavolgbare goedheid gedurende zijn resterende jaren heeft velen van ons tot op het bot toe geraakt. Genood worden tot het herzien van vooroordelen mag worden gezien als zijn nalatenschap. Net als mensen zijn dieren individuen en dienen ze onafhankelijk en onbevooroordeeld te worden beoordeeld. Na Boom zijn hier vele ‘hoog-risico’ honden de revue gepasseerd. Eveneens met de meest vreselijke dieronvriendelijke achtergronden. Waren/zijn we daar altijd blij mee? Absoluut niet! Het zijn in de opvang hier niet de meest gemakkelijke gasten in de herberg omdat onze opvang slechts met moeite kan voldoen aan de broodnodige rust en veiligheid die deze dieren gedurende hun bezinningsperiode behoeven. Boezemden ze ons ooit angst in? Nee, absoluut niet. We hebben ze leren kennen als fantastische, vergevingsgezinde levende wezens die vooral rust, structuur en een vertrouwenspersoon behoeven.
Anno 2018 spreek ik een dierenagente die al weken onderdak zoekt voor een Staffordachtige, die onder dieronwaardige omstandigheden verblijft. Hij is nergens welkom! Het is eigenlijk een schande dat er in al die jaren nog geen mentaliteitsverandering heeft plaatsgevonden ten overstaan van deze dieren.
Els Adams, voorzitter
Kijk voor alle info en manieren om het Big Smile project te steunen v.a. 4 oktober op:
www.bigsmileproject.nl
