Of ik het makkelijk had tot nu toe, met vier reutjes? Jazeker! Het was niet om een bepaalde reden, maar op de een of andere manier heb ik altijd reuen gehad. Zowel pups als volwassen honden. Het idee een teefje erbij te zetten kwam nooit in me op. Tot mijn man en ik onlangs een ontzettend lieve hond adopteerden: een Newfoundlandermeisje van negen jaar. We maakten kennis met haar en we waren meteen verkocht door deze vrolijke spring-in-’t-veld met een schattig kuifje op haar kop dat wel wat weg heeft van een hanenkam. Zij zou onze contreien komen versterken, het moest gewoon zo zijn.

Vrijwel meteen trok Leila bij ons in. We wasten haar vachtje en ze werd gecontroleerd en gevaccineerd door de dierenarts. Alles liep op rolletjes en al snel leek het alsof Leila altijd al bij ons had gewoond. Ze paste zich wonderwel aan en heel snel ook. Ontzettend knap hoe ze dat deed. Vooral gezien haar niet zo fleurige verleden als broodfokteef en daarna als ongewenste viervoeter.

Opeens gingen de reuen stoer doen

Onze jongens waren bijzonder ridderlijk en ontvingen Leila met open… eh, pootjes. Ze mocht overal liggen en snuffelen, ze mocht aan hun speelgoed zitten en ze deelden ons net zo makkelijk met haar. Dat ging zo enkele weken fantastisch. Tot er op een dag iets veranderde. De jongens begonnen spontaan stoer te doen en hingen tegenover elkaar de macho uit, al was het weinig overtuigend. Er werd harder geblaft, men was opgewonden en Leila werd bijzonder interessant. Veel meer nog dan toen ze net binnenkwam.
Wij hadden het vermoeden dat Leila wel eens loops zou kunnen zijn. Een bezoekje aan de dierenarts bevestigde het vermoeden: madam was inderdaad begonnen aan een cyclus. En aangezien van onze vier Retrievers er eentje niet gecastreerd is, moesten we een tijdelijke oplossing zoeken voordat het te laat was en de arme ziel nóg meer pupjes op de wereld moest gaan zetten.

Voor ons hadden ze geen oog meer

Wat volgde, duurde niet lang maar was best heftig. Voor zowel Flynn (de ongecastreerde reu) als de jeweetwel-mannen, voor Leila en voor ons. In de week dat Leila gedekt wilde worden, draaiden de hormonen op volle toeren in ons huis. De reuen liepen elkaar omver en hadden weinig oog voor andere zaken. Ons zagen ze niet staan, het eten werd veelal onaangeraakt weer weggezet, en wat hadden ze het druk! Blaffen, heldhaftig doen en steeds maar achter Leila aan hobbelen in de hoop dat ze een keer ‘mochten’. Maar nee… Leila was overduidelijk verliefd op Flynn en dus mocht het alleen Flynn zijn die haar versierde. Maar die hielden wij scherp in de gaten en op momenten dat we dat niet konden, werden de twee gescheiden door enkele deuren die op slot gingen. Dat was niet makkelijk voor onze ‘geile donders’ want hun instincten namen het voortouw. Een enkele keer vreesde ik zelfs dat er deuren aan zouden gaan, zo dol waren die twee op elkaar.

Rust in de tent

Gelukkig keerde de rust na een week terug. De jongens sliepen weer op een kluitje, speelden met de bal en Leila kon eindelijk op haar gemak een dutje doen op de bank zonder lastiggevallen te worden.
Ons meisje wordt over drie maanden gesteriliseerd en dan is ze haar wilde haren kwijt. Dat is beter voor haar en het is ook wel zo gezond voor onze inmiddels tot de senioren behorende mannen. Want achter vrouwen aan zitten, dat is best zwaar.

Door: Nique Allsopp
Illustratie:  Mdemo Angeles/Shutterstock