Mag ik jullie meenemen terug in de tijd? Om precies te zijn, ruim 17 jaar terug.
Tijdens een vergadering van de plaatselijke dierenbescherming wordt besproken welke honden een nieuwe kans gaan krijgen door ze vanuit Zuid-Spanje naar hier te halen. Daar kansloos, hier volop mogelijkheden. De voorzitter geeft aan dat we een keuze moeten maken uit een aantal honden vanaf de foto’s die ze heeft gekregen. Ik krijg een handjevol foto’s in handen gedrukt en blader wat in gedachten erdoor heen. Op een wat wazige foto prijkt een nest pups van een weekje of zes, geboren en op dat moment dakloos. In het gebied aldaar wil niemand dit soort hondjes en hun toekomst is onzeker.
Als ik de foto onder ogen krijg, valt mijn blik direct op één van de pups, die me met een helderbruin en een onvoorstelbaar blauw oog aankijkt; een en al ondeugd. “O mijn God… die is van mij!!” roep ik, en schrik er zelf van. Ik kijk om me heen of ik dit echt hardop geroepen heb en aan de verbaasde gezichten te zien, lijkt dat op een bevestiging.
De woorden staan nog in mijn geheugen gegrift.
Er word ter plekke besloten dat het hele nest mag komen en ik sta vooraan om ‘mijn’ prachtige kereltje te claimen als opvangertje.
Hij kwam, hij zag en overwon… ieders hart in huis!
Als hummel van negen weken hobbelde hij wat onhandig rond met zijn broertje. Twee prachtige wolbaaltjes om verliefd op te worden. Nou ja, dat was ik al lang voor ik echt in zijn helblauwe oogje keek.
In no time werd broertjelief geplaatst, dat was echt niet zo moeilijk.
Timber, zoals we hem inmiddels hadden gedoopt, ging niet weg. No way. Niemand had mij kunnen weerhouden om dit kereltje de rest van zijn leven bij ons te houden. Geheel democratisch besloten, zeg maar.
Een Herder/Huskymix, dat was het pakketje hond wat ik zo mooi had uitgekozen, met bovendien zichtbaar wat wolvenbloed in zijn kleine adertjes. Iedereen keek vol verwondering om als we met hem op straat liepen en we waren apetrots op onze nieuwe aanwinst.
Hij ging keurig naar de pupschool.. en was een van de beste uit zijn klasje; iedere keer weer kwam hij met een keurig rapportje naar huis. De juf was gek op hem. Hij ging van klas naar klas, steeds een stapje verder en gedroeg zich voorbeeldig. Tot zijn laatste rapport; zo als zijn juf zo prachtig omschreef: ”Helaas… de huskygenen hebben het gewonnen van zijn herdergenen”.
En toen begon de pret pas goed…
Onze lieve kleine Timmie begon te puberen. En hoe. Het bankstel werd gerestaureerd, tassen die even onbeheerd werden achtergelaten, werden op klaarlichte dag gerold, de post werd ‘gelezen’ en er was altijd weer onze Baika (de roedelleidster van toen) die met een blik van “Ach, laat dat joch toch” als zijn beschermengel optrad.
Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk; de opvanghonden die binnenkwamen deden al snel mee met zijn streken. Bezoek was altijd feest voor hem; vooral de mannen, want die zijn zo lekker stoer. Onder vrolijk wolvengehuil werd iedereen uitgebreid begroet en het allerliefste kroop hij bij iedereen op schoot. Niemand kon zijn charmes weerstaan.
Hij werd het boegbeeld van onze stichting en het was onze eerste echte buitenlandse eigen hond. Ruim 15 jaar hebben wij intens van hem mogen genieten. Je zult dan ook zijn naam nog vaker in mijn verhalen tegen gaan komen. We hebben samen heel wat avonturen beleefd.
