De klok slaat 03.30 en een van de medewerkers van Warin is al bezig met de voorbereidingen voor het koken van de maaltijd van de honden. Helaas is er geen keuken ter beschikking en wordt er geroeid met de riemen die er zijn. Reusachtige kookbakken op ouderwets hou vuur en 70 kilo ongekookte rijst… een ware uitdaging, zeker op dit uur midden in de tropennacht. Dit is iets wat ik ondanks mijn vele jaren in dit land nog nooit van dichtbij heb gezien, en ik vraag mij af wat iemand bezielt om dit dag in dag uit en jaar na jaar te kunnen blijven doen.
Net roeispanen
Het roergerei lijkt wel op roeispanen en vele liters water verdwijnen in de grote pan. Ik ben niet echt gewend om op deze vroege uren, oftewel midden in de nacht, op te staan. Ik kijk met lede ogen deze activiteiten aan en het gemak waarop de ‘kokkin’ zich van haar taak kwijt. Deze vorm van dierenhulp is mij dan ook vreemd en ongeloofwaardig, voor een buitenstander die alleen even een blik mag werpen, maar dwingt wel een diep respect af.
De tekst gaat verder onder de foto
Onophoudelijk ritueel
Het water schijnt maar niet te willen gaan koken, maar wellicht is het mijn ongeduld en wreed verstoorde slaap, die hier de oorzaak van zijn en kruipt de tijd langzamer voorbij dan ik zou willen. Enkele honden kijken mee van een afstand en lijken het beter te weten dan ik wat hier gebeurt; een onophoudelijk ritueel dat elke nacht weer herhaald wordt om de ex- zwerfhonden en tempelhonden weer te kunnen voeden. Zeven dagen per week en 365 dagen per jaar.
Tegen het einde van de nacht rond 7 uur ‘s ochtends, schijnt het meeste werk erop te zitten en kan worden begonnen met het drogen van de gekookte rijst. Ik zelf ben vier koppen koffie verder en begin langzaam in het land der levenden te komen terwijl de kokkin onverstoord verder gaat met de waanzinnige hoeveelheden rijst die gekookt moeten worden om op 70 kilo uit te komen.
Uiteindelijk als de rijst droog is, wordt er door de rijst enig visafval gedaan om zodoende de honden te kunnen voorzien van iets wat de schijn heeft van eiwitten, maar volgens westers begrip nooit een echt gezonde hondenmaaltijd kan zijn. Maar bij gebrek aan alternatief, lijkt het een goed gekozen oplossing en dierenbescherming is een onbekend begrip aan deze kant van de aardbol, waar het leven bestaat uit overleven en ‘the survival of the fittest’.
De tekst gaat verder onder de foto
Het gehuil van de voormalige zwerfhonden
Als alles redelijk evenredig gemengd is, worden de vele emmers gevuld met het mengsel, en hoor ik van een afstandje het gehuil van 230 ex-zwerfhonden die weten dat het etenstijd is. Het gehuil wakkert aan en wordt een oorverdovende en indringende herrie. Ik vraag mij dan ook stilletjes af hoe dit voor de buren moet zijn, want in Nederland zou dit het einde van dit project betekenen, voor zover dit al mogelijk zou zijn daar.
Warin heeft zich rond 5.00 in de ochtend al laten zien en is druk bezig van alles te regelen. Zij is duidelijk de generaal van dit kleine maar sterke leger bestaande uit vijf soldaten, die de dagelijkse verzorging van dit opvangcentrum op zich nemen, en daarbij de tempelhonden van de naburige tempels.
Nadat de honden in het opvang centrum zijn gevoerd, gaan de apart gezette emmers met rijst richting een soort van zijspanbrommer die dient als vervoer naar de tempel en het aanliggende strand waar vele zwerfhonden op Warin en haar helpers zitten te wachten. Het beeld van Warin met een beladen zijspanbrommer is dan ook niet meer weg te slaan uit Huayang, en is een onderdeel geworden van het dagelijkse leven daar. Ik sta mijn ogen uit kijken en denk ondanks mijn bewondering toch stiekem: “Waar begint iemand aan”.
Warin lijkt echter op de een of andere manier deze zware taak elke dag weer met plezier en humor op te pakken, want zoals ze zegt: ”Iemand moet voor deze honden zorgen.“ En die iemand is zij dus.
De tekst gaat verder onder de foto
Ze kent alle honden
Aangekomen bij het bos naast de tempel, komen de zwerfhonden in grote getallen aangelopen en verdringen zich om de rijst die in aluminium bakken op de grond wordt gezet. Je zou verwachten met dit soort grote aantallen honden dat je de tel kwijt raakt en de ene hond niet meer kan onderscheiden van de ander, maar het tegendeel is waar. Warin kent ze allemaal en allen hebben dan ook een eigen naam gekregen welke meestal is gerelateerd aan hun uiterlijk. Zo heet de ene hond Deng, wat rood betekent in Thai, en de ander Leuan, wat een soort van huidschimmel is waar de hond aan lijkt te lijden.
Wanneer deze ronde is voldaan rijdt Warin weer terug want het werk schijnt nog niet gedaan te zijn en een nieuwe voorraad rijst wordt opgehaald en gaat richting strandt, waar zich een groep zwervers heeft gevormd en die niet op goede voet staan met de tempelhonden.
De wilde zwervers van het strand zien er vervaarlijk uit, en Warin legt mij uit dat het aaibaarheidsgehalte van deze honden vaak nul is, en dat bij benadering de honden al snel zullen bijten als gevolg van slechte ervaringen met mensen tijdens hun zwerversbestaan. Ik zou zelfs geen poging durven wagen om ze te aaien dus kijk van een veilige afstand dit spektakel aan en zowaar schijnt Warin, enkele zwervers te kunnen benaderen, ook al blijven de beesten schichtig om zich heen kijken.
De tekst gaat verder onder de foto
Schoonmaken en verzorgen
Hierna trekken de medewerkers en Warin zich weer terug naar het opvangcentrum, waar nog vele taken op hen wachten. Zoals het schoonmaken van de kookspullen en hondenbakken, het schoonmaken van het terrein van de kennel, het wassen van honden en het verzorgen van gewonde en zieke honden en de inkopen van het voer voor de komende week.
De dag sluit af om 18.00 uur met het ophalen van een verlamde hond die met de hand moet worden gevoerd, waarna hij wordt meegenomen naar Warin om bij haar thuis veilig te kunnen slapen.
Ik prijs mij gelukkig dat ik een beetje mag mee helpen aan dit geheel met de uiteindelijk meer eenvoudige taak die ik op mij heb genomen.
De vuurrode Aziatische zon begint te zakken terwijl de hitte nog steeds zinderend aanwezig is en de muskieten langzaam de aanval beginnen in te zetten op alles wat beweegt en ademt. Op dat moment bedenk ik mij nederig dat ik niet in staat zou zijn te doen wat Warin doet. Maar ik realiseer mij ook dat als ik een zwerfhond zou zijn, of als zwerfhond weer geboren zou worden (een reële mogelijkheid volgens het boeddhisme), ik een mazzelhond ben als Warin mij vindt!
De tekst gaat verder onder de foto
Hulp gevraagd
The Huayang Dogs Rescue in Thailand heeft hulp nodig. Warin voert dagelijks met haar vrijwilligers 120 honden in het asiel en daarnaast zorgt ze er ook voor dat de honden buiten het asiel te eten krijgen. In goede tijden kan het zijn dat de dieren brokken krijgen, en wanneer het financieel minder goed gaat, alleen rijst.
Warin is al jaren bezig met haar goede werk, ze offert er alles voor op. Dat betekent dat al haar tijd in de verzorging van dieren gaat zitten, ze heeft weinig tijd voor zichzelf. Naast eten zijn er ook dokterskosten, veel dieren zijn niet gezond en hebben verzorging nodig. Stichting Red Een Dier Nu helpt Warin en haar dieren elke maand met donaties.
We hopen dat Warin nog lang door kan gaan met haar goede werk. Wil je een steentje bijdragen? Ga dan naar redeendier.nu
Ook interessant voor jou:
10 hartverwarmende vriendschappen
Egels hebben dringend hulp nodig
